چطور هالیوود رقابت را به نتفلیکس باخت؟ - رپید دانلود

سامنر رداستون، از غول های صنعت سرگرمی که یازدهم آگوست سال جاری بعد از 97 سال زندگی درگذشت، از آخرین و معدود کسانی بود که به مدل قدیمی و سنتی توزیع و پخش هالیوود اعتقاد داشت. ولی عمر این سیستم به انتها رسیده است. فوریه سال جاری شرکت ViacomCBS که به تازگی و با ادغام دو استودیو بزرگ تشکیل شده بود و حالا تحت مدیریت دختر رداستون است، اعلام نمود که آن ها هم قرار است وارد صنعت پخش دیجیتال و آنلاین شوند.

ولی پارامونت، همچون بسیاری از استودیوها، شکوه و جلال گذشته اش را از دست داده است. این اتفاق تا حدودی به رفتارهای رداستون برمی گردد که ترجیح می داد به جای نگاه به آینده، حداکثر استفاده را از داشته های گذشته ببرد و دیگر چیزی باقی نگذارد.

هم زمان که کرونا در دنیا آشوب به پا می نماید، استودیوها یا روی انتشار فیلم های قدیمی شان مانور می دهند تا به سود کوتاه مدت برسند یا تعدیل نیرو می نمایند یا فیلم هایی که بنا بوده است اکران شوند را روانه پلتفرم های دیجیتالی می نمایند.

هالیوود از نظر مالی به بحرانی سنگین خورده است و حالا باید رویکردش را برای همواره تغییر دهد؛ چه بخواهد چه نخواهد.

نزول قدرت استودیوها

استودیوهای فیلم سازی چندین دهه سلاطین بلامنازع صنعت سینما بودند. حتی زیرمجموعه هایشان روی تلویزیون، نمایش خانگی و شبکه های کابلی و پولی تسلط داشتند و سودهای کلانی به جیبشان می ریختند. ولی دیگر از این خبرها نیست. برای مثال نگاهی به استودیو برادران وارنر و برنامه های جدیدش بیندازید. مسئولین این استودیو محبور شده اند با رؤسای اچ بی او و اچ بی او مکس همکاری نمایند و تمرکزشان را روی شبکه های دیجیتالی و کابلی بگذارند. پخش فیلم ها دیگر در انحصار اکران سینمایی و سالن های بزرگ نیست و فیلم های سینمایی هم دیگر پادشاه دنیای سرگرمی نیستند.

یکی از نماینده های استودیویی می گوید: روش های قدیمی دیگر کارساز نیست. مثلا اینکه بیاییم و برای یک فیلم جمع و جور با بازی هلن میرن و ایان مک کلن کلی خرج کنیم و تازه فقط سه روز روی پرده ها بماند. کل این ماجرا می توانست در یک اکران دیجیتالی و پخش روی اچ بی او مکس رقم بخورد و نتیجه بهتری هم بگیرد. اصلا هالیوود کارش این است که بی حساب و کتاب خرج کند. ولی الان دیگر باید حواسشان باشد که رابطه جدیدی بین مخاطب و فراورینمایندگان محتوا ایجاده شده است.

هالیوود پیش از این هم با موقعیت های مشابه سر و کار داشت. در اواخر دهه 90 میلادی، رئیس دیزنی جو راث رهبر جریانی شد که تا فیلم های سینمایی امروزه هم ادامه یافت، یعنی ساخت و اکران آثاری پرخرج و پرسروصدا که با تبلیغات زیاد به فروش و سود می رسیدند. اوایل سال 2000 مدیر اجرایی سونی مایکل لینتون معتقد بود استودیوها انتها مجبور خواهند شد شرکت هایشان را ادغام نمایند.

با اینکه مدیران و مسئولان استودیوها می دانستند فیلم و سریال و سرگرمی در آینده سمت آنلاین شدن حرکت می نماید، عجله ای برای همگام شدن با جریان نداشتند. امپراتوری هایشان را طی سالیان دراز و با زحمت زیاد ساخته بودند و کسی دلش نمی خواست نظم فعلی را بر هم بزند.

اگر با اینترنت و پیشرفت تکنولوژی پیش بروید، سود و بهره وری شما همگام با زمانه افزایش پیدا می نماید. در حالی که کسب وکارهای قدیمی وقتی بدون تغییر و تحول اساسی به دوره و نظم جدید دنیا وارد می شوند، توانایی رقابت را نخواهند داشت. تفکر وال استریتی، استودیوهای سرگرمی را وادار می کرد که تا جایی که می توانند، با درآمدی سر نمایند که از بابت فروش حق پخش فیلم هایشان به پلتفرم های دیجیتال مثل اچ بی او، استارز یا نتفلیکس به دست می آوردند. ولی هیچکس خبر نداشت نتفلیکس قرار است به چه تهدید بزرگی تبدیل گردد.

نتفلیکس، پادشاه جدید سرگرمی

رید هیستینگز در سال 1998 استارت آپی به نام نتفلیکس را به راه انداخت، که در ابتدا کارش اجاره دی وی دی بود. در سال 2002 سهامی عام شد و در سال 2007 تغییر رویکرد اساسی داد و تبدیل شد به پلتفرم پخش دیجیتالی فیلم و سریال. ویدیو کلوپ معروف و زنجیره ای بلاک باستر که در سال 2004 و تأسیس 90094 شعبه در سراسر دنیا به اوج خودش رسیده بود، سعی کرد نتفلیکس را بخرد، اما اوضاعش خراب شد و در نهایت در سال 2010 اعلام ورشکستگی کرد. (فاکس، یونیورسال، و دیزنی سرویس آنلاین اشتراک ویدیویی هولو (Hulu) را در سال 2007 احداث کردند، ولی هیچ وقت واقعا پشتش نایستادند.)

در سال 2013، نتفلیکس که حدس می زد استودیوها حالا و با حس کردن تهدید، به زودی آثار آرشیوی خودشان را از این پلتفرم دیجیتالی بیرون می کشند و دیگر حق و اجازه پخششان را در آن نمی دهند، تصمیم گرفت روی فراوریات اریجینال خودش متمرکز گردد و حسابی برایشان خرج کرد. به این ترتیب سریال هایی مثل خانه پوشالی (House of Cards) و نارنجی مُد جدیده (Orange is the New Black) خلق شد و کم کم نتفلیکس به جایی رسید که با فراوریات اریجینالش گوی سبقت را از همه استودیوها ربود، آن هم نه فقط از لحاظ کمی و تعداد آثار فراوری شده، بلکه در میزان استقبال و امتیاز و نامزدی امی و حتی اسکار. سریال هایی مثل اُزارک (Ozark) و تاج (The Crown) پای ثابت جوایز تلویزیونی هستند و فیلم هایی مثل روما (Roma) و داستان ازدواج (Marriage Story) در اسکار درخشیدند.

در سال 2018، وقتی روپرت مرداک متوجه شد که نتفلیکس آینده سرویس های آنلاین اشتراک ویدیو را از همین الان قبضه نموده است، استودیو فاکس را به دیزنی فروخت. مدیرعامل دیزنی رابرت ایگر به محتوای بزرگ فاکس برای پر کردن Hulu نیاز داشت. پلتفرم آنلاینی که 35 میلیون مشترک برای خودش دست و پا نموده بود و فیلم و سریال به اندازه کافی نداشت. این گونه بود که پلتفرم آنلاین جدیدی به نام دیزنی پلاس ظهور کرد و در نوامبر 2019 رسما کارش شروع شد.

به لطف شیوع کرونا، دیزنی پلاس شروع حیرت انگیز و فراتر از انتظاری را تجربه کرد و بیش از 60 میلیون مشترک به عضویتش در آمدند. حالا دیزنی چنان اعتمادی به پلتفرم آنلاینش پیدا نموده است که تصمیم گرفته فیلم دویست میلیون دلاری اش یعنی مولان را مستقیم روی همین جا به نمایش بگذارد و از خیر اکران پردردسر و پرریسک کرونایی گذشته. حالا مولان هر فروشی کند، پولش تمام و کمال به جیب دیزنی می رود و خبری از سهم استودیوها و سینمادارها نیست.

حالا همه می گویند بزرگترین رقیب نتفلیکس، دیزنی پلاس است نه ای تی اند تی (AT&T). در پی راه اندازی اچ بی او مکس که با مسائل و ابهاماتی همراه بود، مدیر عامل AT&T جان استانکی یکی از مؤسسان هولو را استخدام کرد تا وارنر مدیا را بگرداند و او را موظف کرد تا اوضاع به هم ریخته اچ بی او مکس را سر و سامان دهد. آن ها به خوبی می دانستند که هجوم این تعداد از مشترکان به دیزنی پلاس، به خاطر سریال درخشان جان فاورو مندلورین (The Mandalorian) بود که در دنیای جنگ ستارگان می گذشت. ولی اچ بی او مکس علی رغم ثروت هنگفتی که از وارنر گرفته بود و محتوایی که از اچ بی او داشت، هیچ اثر جدید و چشمگیری به مردم ارائه نمی کرد.

• فیلم همیلتون در دیزنی پلاس چند برابر فیلم های نتفلیکس تماشاگر داشته است

هم زمان که نتفلیکس ستاره ها و استعدادهای گران قیمت را جذب خودش می کرد تا برایش فیلم و سریال بسازند، استودیوهای دیگر با خودشان کلنجار می رفتند و فکر می کردند که چطور با آن رقابت نمایند. این قضیه در بخش فیلم ها خیلی مشهود است که به خاطر اکران های سینمایی و محدودیت های سیستم پخش، عملا مقابل نتفلیکس و آزادی عملی شگفت انگیزش فلج شده. برای مثال سر همین فیلم آخر اسکورسیزی یعنی ایرلندی (The Irishman)، معلوم شد که پارامونت از پس فراوری، تبلیغ و پخش فیلم 159 دلاری این کارگردان حرفه ای بر نمی آید. ولی نتفلیکس توانست.

از سوی دیگر اپل تی وی پلاس وارد این رقابت تنگاتنگ شده است. این سرویس آنلاین با خرج زیادی که روی سریال برنامه صبحگاهی (The Morning Show) کرد و ستارگانی مثل استیو کارل، جنیفر آنیستون و ریس ویترسپون را آورد، و همین طور برنامه ای که برای فراوری فیلم جدید اسکورسیزی قاتلین ماه کامل (Killers of the Flower Moon) با بازی رابرت دنیرو و لئوناردو دی کاپریو ریخته است، نشان داده نمی خواهد جلو بقیه کم بیاورد. اما هالیوودی ها هنوز برایش احترام قائل نیستند و می گویند: اپل هیچ وقت پیروز نمی گردد. آدم هایی اداره اش می نمایند که صنعت سرگرمی و قصه گویی را اصلا درک نمی نمایند. خلق احساسات و شگفتی ناب، کسب و کار ما این است. این چیزی است که مردم مشتاقش هستند و می خواهند ببینند. مردم جادو می خواهند، چیزی که با دیدنش مدتی از واقعیت مزخرف روزمره دور شوند.

در استودیو آمازون، ثروتمندترین مرد دنیا یعنی جف بزوس از پس هر هزینه ای برای حضور در این میدان بر می آید. حق ساخت سریال ارباب حلقه ها 250 میلیون دلار آب خورد و احتمالا فراوری فصل اولش نیز همین مقدار هزینه بخواهد.

در هر حال، این پلتفرم های نوپا راه زیادی پیش رویشان دارند تا با نتفلیکس رقابت نمایند. در شروع سال 2020، تعداد مشترکین نتفلیکس به 167 میلیون در 190 کشور رسید که 67 درصدشان خارج آمریکا هستند. در همین چند ماه اول سال و در پی شیوع کرونا، 26 میلیون مشترک جدید به نتفلیکس اضافه شدند که مدیرعامل های این غول سرگرمی را تشویق کرد 19 میلیارد دلار بودجه برای فراوری محتوای جدید و خرید حق پخش آثار مشخص نمایند.

در سال 2019 و وقتی روما و کتاب سبز برای اسکار بهترین فیلم رقابت می کردند، خیلی ها در هالیوود می گفتند نتفلیکس می خواهد سینما را از بین ببرد. حالا و بعد از جریان کرونا، این پلتفرم آنلاین یکی از ناجیان سینما و صنعت سرگرمی شده است.

نظم جدید

استودیوها در این دوران کرونا زده ضعیف تر از همواره شده اند، ولی وضع سالن های سینما از آن ها هم بدتر است. مدل کسب و کارشان هیچ تغییری ننموده است، اگرچه چند سال پیش تعدادی از آن ها به مشارکت در اکران آنلاین رضایت دادند. ولی هنوز کلیت ماجرا تغییر ننموده است.

سالن های سینما در شرایط مالی بدی به سر می برند. کرونا که فعلا قصد نابودی ندارد و مردم هم ترجیح می دهند به جای اینکه ریسک نشستن در سالن بسته و تاریک سینما را به جان بخرند، در خانه بنشینند و از سرویس های آنلاین استفاده نمایند.

آن موقع که سینمادارها روی فرمت همیشگی اکران 90 روزه پافشاری می کردند، فرصت تبادل اطلاعات با استودیوها برای ایجاد سیستم توزیع و پخش به روزتر را از دست دادند و چسبیدند به همان اکران سینمایی. همکاری و تعامل با پخش نماینده های دیجیتال برای بقای سالن های سینما حیاتی است.

یکی از تهیه نماینده های سینما می گوید: استودیوها و سینمادارها باید راه های خلاقانه برای یاری به همدیگر پیدا نمایند. هیچ ایرادی ندارد فیلم های بزرگ و بلاک باستر روی پرده سینما برود و فیلم های جمع وجور و کوچک تر در پلتفرم های دیجیتال پخش شوند.

سال آینده سالن های زنجیره ای کمتری را شاهد خواهیم بود. با کوچکتر شدن استودیوها، فیلم های مارول، دی سی و آثار دنباله دار همچنان اکران سینمایی شان را خواهند داشت؛ البته با بودجه ی محدودتر. باقی فیلم ها بعد از اکرانی محدود، روانه پلتفرم های آنلاین خواهند شد.

باید دید استودیوها چطور در این نظم جدید خودشان را پیدا می نمایند. ممکن است برخی هایشان فیلم هایی را بپذیرند که مستقیم قرار است پخش دیجیتالی شوند. تعدادی از فیلم ها ممکن است مدت طولانی تری روی اکران بمانند، بقیه نه. تعداد کمتری از فیلم ها اکران سینمایی می گیرند. فیلم سازها برای بهترین برنامه اکران هدف گذاری می نمایند، ولی گاهی اوقات برنامه ای وجود ندارد.

منبع: indiewire