رمزگشایی از دستمزد سلبریتی ها در تلویزیون - رپید دانلود

درباره برنامه احوالپرسی بگویید. چطور مسعود روشن پژوه که سال ها در مسابقه محله بازی های بچگانه را راهنمایی می کرد، حالا به مصاحبه با سلبریتی ها می نشیند؟

احوالپرسی یک برنامه ترکیبی است. من سال ها به جز مسابقه، برنامه های ترکیبی مثل بام روشنایی، آدینه ها با شبکه 2 و... را اجرا نموده ام که مثل احوالپرسی محل حضور هنرمندان معروف بود. سابقه اجرا در این زمینه را داشته ام.

برنامه های مصاحبه محور با حضور هنرمندان، در طول این سال ها خیلی تکرار شده است. چه می کنید که برنامه تان در دام مصاحبه های تکراری نیفتد؟

کسانی که پول ندارند و عشق شان همین شبکه های تلویزیونی است، مخاطب ما هستند و برنامه مان را می بینند. آن کسانی که پول دارند و می توانند هزینه استفاده از پلتفرم ها را بپردازند هم یک سری مخاطب دیگر هستند که برنامه هایی با خط قرمز ها و محدودیت های کمتری می بینند. ما در تلویزیون نمی توانیم کار عجیبی بکنیم و برای متمایز بودن، تحول بزرگی را رقم بزنیم. فقط می توانیم مهمان های معروف را دعوت کنیم و گپ بزنیم. من اولین برنامه مصاحبه با سلبریتی ها را در سال 71 یا 72 اجرا کردم. مردم در آن موقع، دسترسی به رزومه و زندگی نامه هنرمندان نداشتند، اما الان به واسطه فضای مجازی، مردم خیلی چیز ها را درباره هنرمندان می دانند؛ بنابراین ما نمی توانیم فیل هوا کنیم که برنامه عجیب و غریبی داشته باشیم، ولی کوشش می کنیم از نظرات سلبریتی ها در زندگی و حال خوب شان بپرسیم.

چرا نمی توانیم در تلویزیون، برنامه ای متفاوت درست کنیم؟ یعنی به امکانات خاصی احتیاج دارید؟

بحث امکانات نیست. بحث مدیوم و ممیزی های رسانه ملی است که محدودنماینده نیست، اما طبیعتا یک سری ملاحظاتی از شرع، عرف، آیین، قوانین و... دارد. برخی مجری ها سوالاتی می نمایند که شاید خیلی دردی از مردم دوا نکند. من می گویم اگر می خواهیم با سلبریتی صحبت کنیم، چیز هایی بپرسیم که از زندگی و تجربیات این آدم استفاده کنیم و به دردمان بخورد. اگر برنامه ها را ببینید، چهره ای به تلویزیون می آید و درباره چیز هایی صحبت می نماید. همان آدم به شبکه دیگری یا پلتفرم ها می رود و چیز هایی می گوید که یک پرده دیگری از زندگی این آدم است. ما با خودمان می گوییم این هنرمند که این قدر راحت در بیرون از تلویزیون درباره زندگی اش صحبت می نماید، پس چرا در برنامه ما چیزی نگفت؟! طبیعتا در آن پلتفرم ها و با پول هایی که وی او دی ها می دهند، حضور سلبریتی ها خیلی فرق می نماید.

یعنی همه چهره ها و با هر درجه ای از معروفیت که به برنامه ها می آیند، پول می گیرند؟ هزینه حضور آن ها در برنامه ها چطور معین می گردد؟ نرخ معینی دارد؟

مگر می گردد که سلبریتی ها به برنامه ای بیایند و پول نگیرند؟ خیلی از همین دوستانی که الان دست تلویزیون به آن ها نمی رسد، کسانی هستند که زمانی پشت در تلویزیون جا انداخته بودند تا وارد این فضا شوند. مشکل تلویزیون ما این است که این قدر آدم ها در این فضا بزرگ می شوند که دیگر دست خودِ تلویزیون به آن فرد نمی رسد. من نمی دانم این را کجای دلم بگذارم. در 32 سال کار هنری این را دیده ام که یک بازیگر حاضر بود پول زیادی به نویسنده بدهد تا یک دیالوگ اضافی تر برایش بنویسد. آن سال هایی که با 300 هزار تومان می توانستید ماشین خریداری کنید، این فرد حاضر بود 20 هزار تومان بدهد که یک دقیقه بیشتر در تلویزیون باشد. این مبلغ معادل 20 میلیون تومان این روز ها ارزش داشت، اما اگر الان تلویزیون تماس بگیرد و دعوتش کند، همین آدم ناز می نماید و بهانه می آورد تا به برنامه نیاید.

دعوت کردن مهمان چطوری است؟ یعنی وقتی از طرف برنامه با هنرمندان تماس می گیرند، به آن ها می گویند که دستمزد ما این قدر است تا آن ها قبول نمایند؟

اصلا حساب و کتاب معینی ندارد. شما می توانید یک بازیگر را با پول معینی به برنامه بیاورید و چهار شب بعد او را با 10 برابر همین مبلغ به شبکه دیگری دعوت کنید. یعنی هرقدر که زورشان برسد و تیغ شان ببرد، از برنامه ها می گیرند.

می توانید یک مبلغ حدودی بگویید که مردم بدانند سلبریتی ها برای حضور در یک برنامه تلویزیونی شبیه احوالپرسی چقدر می گیرند؟

این را نمی دانم و نمی توانم بگویم، ولی می دانم که در مقاطع مختلف، بازار حضور هنرمندان داغ است و برخی ها وقتی در یک سریال یا فیلمی کارشان گل می نماید و به قولی توی کوچه شان عروسی است، برای مصاحبه هایشان هدیه و دستمزد های بالایی می گیرند. البته حق شان هم هست. اگر قرار باشد که مردم را پای تلویزیون بنشانیم، باید کسی را دعوت کنیم که مردم دوستش دارند. این بازیگر هم مخاطب خودش را دارد. سلبریتی ها در برخی شبکه ها پول های سرسام آور و در برخی هم پول کمتری می گیرند. تعریف و رقم درست و معینی وجود ندارد.

سوالم را این طور مطرح می کنم؛ یک سلبریتی که به تازگی در فیلم و سریالی بازی نموده و دیده شده برای یک برنامه یک ساعته تلویزیونی از 10-15 میلیون بیشتر می گیرد؟

قیمت را نمی توانم بگویم، ولی مگر 15 میلیون پول زیادی است؟ با توجه به پلتفرم ها و فضای مجازی آن قدر حق الزحمه ها بالاست که دستمزد های تلویزیون چیزی به حساب نمی آید. وقتی ما می خواهیم یک بازیگر را دعوت کنیم، با خودمان می گوییم اگر این فرد را با 20 میلیون در برنامه بنشانیم مبلغ زیادی است؟ از روابط عمومی و همکارانمان می پرسیم و آن ها می گویند که این برنامه در این ساعت حدود 100 هزار بیننده دارد. وقتی تقسیم می کنیم، برای هر بیننده حداکثر هزار تومان خرج شده است. وقتی این طور هزینه می کنیم و بازخوردش را هم می بینیم، پول زیادی خرج ننموده ایم. نمی خواهم بگویم که 15 میلیون، پولی نیست، اما این مبلغ برای برخی هنرمندان واقعا رقمی نیست. وقتی رسانه های عجیب و غریب کنار تلویزیون می آیند و رقابت زیاد است، هزینه ها هم بالا می رود و اگر یک سلبریتی، تبلیغی را قبول کند خیلی پول بیشتری درمی آورد.

سال هاست که برنامه های شاد را اجرا می کنید و برنامه احوالپرسی هم مخاطب را می خنداند. این به خاطر روحیه شما یا پیشنهاد کارگردان است؟

من در بیشتر کارهایم با بچه ها بودم. کار کودک یک حسن بزرگ دارد که کودک درون را با این بچه ها مشغول و آدم را از دغدغه های روزگار دور می نماید. برخی وقت ها فکر می کنم اگر در مهد کودک کار می کردم، خیلی حالم خوب بود. من بیش از چهار هزار مسابقه و تعداد زیادی برنامه را اجرا نموده ام که همگی فضای شاد و مهیجی داشته اند. این به خاطر روحیه و ذات خودم است. سعی می کنم در صحبت هایم هیچ وقت وارد توصیه و شعار نشوم. از این کار بدم می آید که به مخاطبم بگویم من آدم خوبی هستم و تو باید از من یاد بگیری. همواره احساس می کنم پنجره خانه ای باز است و مردم از آن بالا دارند دو نفر را دیدن می نمایند که در کوچه با همدیگر صحبت می نمایند. مسابقه محله دقیقا همین طور بود. وقتی یک بچه و نوجوان تلویزیون را روشن می کرد، احساس می کرد که دوستان محله اش را می بیند. بچه ها با دمپایی و بیژامه می آمدند و بازی می کردند. در مصاحبه با سلبریتی ها هم همین روش را پیاده می کنم. دوست ندارم معلم اخلاق باشم. می بینم یک مجری که هنوز امضای طلاقش خشک نشده، جلوی دوربین از گذشت و پایداری در زندگی مشترک صحبت می نماید و می گوید باید با همدیگر مهربان باشیم. از این رفتار، حرص می خورم و دوست ندارم این جوری باشم.

چندین نسل با مسابقه محله خاطره دارند. چرا این مسابقه تعطیل شد؟

این تقصیر کرونا بود. ما مدام به بچه ها می گوییم که بیرون نیایید. بعد نمی توانیم خودمان برویم بچه ها را جمع و بازی کنیم. سعی می کنم از سال تازه، برنامه را آغاز کنم. چون الان هوا سرد است و آنفلوآنزا، سرماخوردگی و کرونا زیاد است.

راز ماندگاری مسابقه محله چه چیزی بود؟ اصلا چطور شد که به ایده مسابقه محله رسیدید؟

ایده اصلی آن را آقای سماوات داد. در یک تست مجری، این تم کاری عایدی که در محله ها با بازی های آسان و ساده بچه ها برنامه بسازیم. از آن جایی که اخلاق من و آقای سماوات به شدت با همین روحیه همخوانی دارد، یک گروه جمع کردیم. ما به شهرستان ها می رفتیم که هرجا با یک لهجه و پوشش و خلقیاتی حضور داشتند. خیلی برای خودم شیرین بود. آیتم هایمان هم سرکاری بود و برنامه مخاطب زیادی داشت.

در این یکی دو سال، خیلی از برنامه های قدیمی متوقف شدند. به نظرتان تلویزیون در مدتی که درگیر قرنطینه کرونا بودیم پیروز عمل کرد؟

به نظرم یک تیم تحقیقی و پژوهشی باید این سال ها را به عنوان یک تجربه پاندمی وحشتناک در تاریخ ثبت کند. معلوم نیست چند وقت دیگر چه اتفاقی می افتد. این یک زنگ خطر برای جامعه جهانی بود. این برترین موقعیت بود که تلویزیون مخاطب خودش را بشناسد، چون در این یکی دو سال، مردم بیشتر در خانه بودند و بیشتر تلویزیون می دیدند. وقت مناسبی بود که رسانه ملی سلیقه و ذائقه مردم را بشناسد. همان طور که در این مدت، وزارت راه باید راه ها و جاده ها را اصلاح می کرد، چون راه ها خلوت و مسافرت ممنوع بود، همان طور که زیرساخت های هتل ها و مکان های گردشگری و کار های فرهنگی باید اصلاح می شد، تلویزیون هم احتیاج به یک بازنگری اساسی داشت. اما هیچ کدام مان به این چیز ها فکر نکردیم. الان که پاندمی تمام شده، چه تغییری نسبت به قبل از کرونا می بینید؟ مثلا تلویزیون باید امکاناتی به ما می داد که برنامه مسابقه محله بعد از کرونا با مسابقه محله قبل از کرونا تفاوت داشته باشد، اما این اتفاق نیفتاده است.

منبع: روزنامه خراسان