مقداری فوتبال بین تبلیغات عجیب و داد زن های اضافی، از فرصت، تهدید بساز! - رپید دانلود

جهت دریافت مشاوره خدمات هزینه چاپ کاتالوگ از بهترین و مجربترین طراحان کشور همراه ما باشید. از طراحی تا چاپ کاتالوگ های تبلیغاتی حرفه ای را با بهترین قیمت از ما بخواهید.

علی عابدیان - به گزارش خبرگزاری خبرنگاران، یک، دو، سه، چهار، پنج و شش؛ تمامی ندارد تعداد طبقات تبلیغات در استادیوم آزادی. چسبیده به خط عرضی و طولی زمین آغاز می گردد تا هرکجا که در کادر دوربین های تلویزیونی جا بگردد؛ از کنار و پشت دروازه تا نقطه کرنر و روی سقف نیمکت های ذخیره و حتی مکان ایستادن داور چهارم. برگزاری بازی بدون تماشاگر؟ اشکال ندارد! روی سکوها هم چند بنر درست و حسابی نصب کنید که جای خالی شان حس نگردد!

بگذار اصلا بیننده هایی که پای تلویزیونند فوتبال و چمن سبز را نبیند، مهم تبلیغات است که مدام خاموش و روشن شوند، مثل ویترین مغازه ای در یک خیابان شلوغ. بگذار سرعت عوض شدن و حرکت تبلیغات از شتاب سرعتی ترین بازیکنان دو تیم بیشتر باشد، پول مهم است که بیاید، حالا اعصاب ببینده و حتی بازیکن و مربی داخل زمین هم بهم بریزد، چه اشکالی دارد؟

روی چمن، تابلو، سکو یا دیوار و سقف فرقی نمی نماید، جایی نباید خالی باشد، اصلا خدا پدرشان را بیامرزد که پشت دروازه ها تا سکو تماشاگران را اینقدر فاصله داده اند برای تبلیغات! عجب فکر مالی و آینده نگرانه ای! خدا پدر کرونا را هم بیامرزد که تماشاگر را به استادیوم راه نمی دهد، حالا بهترین زاویه دید برای اجرای تبلیغ جدید خالی می گردد، عجب تدبیری؛ چه خوب تهدید را به فرصت و یا نمی دانم فرصت را به تهدید تبدیل نموده اید!

یک، دو، سه، چهار، پنج و شش؛ تمامی ندارد تعداد تبلیغات روی پیراهن های دو تیم. از فونت عظیم و با لوگو در وسط پیراهن گرفته تا ستاره-مربع های معروف که اینجا هم باید باشند، در پشت لباس از بالای شماره بازیکن تا پایین، آدم یاد تی شرت های تبلیغاتی مسابقات اتومبیل رانی می افتد که از نوشیدنی انرژی زا گرفته تا روغن موتور و هزار و یک قلم کالای دیگر روی آن حک شده است.

یادمان است سال های نه چندان دور شرکت های عظیم جهان روی لباس تیم های عظیم تهرانی خودنمایی می کردند ولی الان یکی، دو برند جواب نمی دهد، برو روی پنج شش قرارداد. بی مایه فطیر است؛ تا جایی که می گردد تبلیغ بگذار، مشتری می شویم. بازیکن باید مثل یک دادزن تبلیغاتی که چند تابلو از گردن آویزان و در دست دارد در زمین خودنمایی کند و در آخر پیراهن هایی که شاید طرفداران دو آتیشه هم رغبتی به پوشیدن شان نداشته باشند.

یک، دو، سه، چهار، پنج و شش الی دویست و سیصد و چهارصد، تعداد افرادی که روی سکوها پشت به دوربین ها و در صندلی ویژه یا زیر سقف روی سکوها نشسته اند و دربی را از نزدیک می بینند. وقتی قرار بود بازی ها بدون تماشاگر باشد پس این تعداد آدم از کجا ظاهر شدند؟ تعیین است این افراد غیرمسئول و به دلیلی نامعلوم در استادیوم هستند که سازمان لیگ هم از دلیل حضور آنها اظهار بی اطلاعی می نماید.

وقتی قرار است بعد از شیوع کرونا بازی ها با رعایت پروتکل ها انجام گردد پس فقط خبرنگاران و عکاسان اضافی هستند؟ کسانی که تماشاگر ویژه دربی بودند نمی توانند خدای نانموده کرونا داشته باشند یا شاید واکسن این بیماری زودتر به آنها رسیده است؟ به هر حال یک نفر مسؤل است و باید پاسخ بدهد افرادی که روی سکوها بودند چگونه و با چه روابطی آنجا حضور داشته اند؟

دادزن های اضافی؛ شاید اینجا هم بحث پول در میان بوده و آقایان با خرج ذوقی خاص ابعاد جدیدی از درآمدزایی در فوتبال را کشف نموده اند. همان اکتشافاتی که به آنها اجازه می دهد روی لباس بازیکنان در میان تبلیغ ها مقداری شماره پیراهن و لوگو باشگاه و رنگ تیم هم دیده گردد. ذوقی که باعث می گردد دور زمین و لا بلای تابلو های پر زرق و برق و زیبای تبلیغات مقداری چمن و فضای خالی و بازیکن و داور هم دیده گردد. روی سکوها هم که خداراشکر در غیاب تماشاگران مقداری طرح زیبای هواداری البته در طبقه بالا و پشت دروازه ها (جایی که معمولا لنز دوربین ها از مقابل آنجا رد هم نمی گردد) رخ نمایی می نمایند.

چه لذتی بیشتر برای مردمی که از ورود به استادیوم محروم هستند و حالا با این جذابیت های بصری بی سرانجام بازی مهمی مثل دربی را از خانه تماشا می نمایند؛ البته صد افسوس که استادیوم آزادی سقف (فرصتی جدید برای تبلیغات) ندارد و بازیکنان و مربیان و هرکس دیگری که در استادیوم حضور دارد می تواند آزادانه به آسمان تهران نگاه نمایند! امید است با نصب تبلیغات بیشتر در نقاط کور و بدون استفاده استادیوم و البته عدم رعایت قانون و پروتکل های بهداشتی بازهم شاهد برداشته شدن گام بلندی دیگر در جهت رسیدن به فوتبال حرفه ای باشیم!