سرکوب مخالفان با اهرم وحشت؛ به عصر گالیله در برابر کلیسا بازگشته ایم - رپید دانلود

به گزارش خبرنگاران دیلی تلگراف، با انتها یافتن سالی که در آن زندگی کردیم. به طور رسمی به شرایط عادی بازگشته ایم. حال باید یک پرسش ناراحت کننده را مطرح کنیم. چه اتفاقی بر روی سیاره زمین رخ داده است؟

ما در دوره ای زندگی کرده ایم که زمانی حتی فکر کردن به تعلیق آزادی های اساسی غیر قابل تصور بود. دورانی که حتی بیشتر دولت های تمامیت خواه نیز جرات تحمیل مداخلات دولت در زندگی شخصی را نداشتند. حالا ما همراه با بیشتر جوامع دموکراتیک غربی این مداخلات را پذیرفتیم.

درس مهمی که از طریق افراد صاحب قدرت و مشاورانشان در این بازه زمانی آموخته شده، آن است که ترس اهرم کارآمدی می باشد. به نظر می رسد جمعیتی که به طور سیستماتیک و بی امان می ترسند تقریبا از هر چیزی دست می کشند.

پدیده کووید، آموزشی ارزشمند در تکنیک های کنترل فکر عمومی ارائه داده است: این فرمول با کمک تبلیغات پیچیده به توصیه های شگفت آور و پیروز از اضطراب جمعی (زندگی شما در خطر است) و اجبار اخلاقی (شما جان دیگران را در معرض خطر قرار می دهید) تبدیل شد. با این وجود، تنها تکرار بی انتها پیام نبود که انطباق جهانی و غیرمنتظره را انجام داد. سرکوب همه جانبه مخالفان حتی زمانی که از سوی منابع متخصص مطرح می شد و ممانعت از استدلال متضاد حتی زمانی که با شواهد صورت می گرفت هم به این روند کمک کرد.

اکنون نخبگان حکومتی که امیدوار هستند سیاستی را آغاز کنند ولی با مقاومت شدید عمومی روبرو می شوند از همین نسخه استفاده می کنند. ابتدا به مردم می گویند که آنان یا بچه ها و نوه هایشان در صورت عدم رعایت آن سیاست جان شان را از دست خواهند داد؛ سپس هرگونه استدلال، نقد یا مخالفتی با این پیش بینی را ممنوع می کنند.

وقتی قوانین کشور اجازه نمی دهد که تمام عقاید مخالف را از بین ببرند، به سادگی انبوه اهانت و بدنامی را برای مخالفان ترتیب می دهند تا معروفیت آنان تضعیف شود. با این وجود، این نبرد دیروز است. کووید به عنوان یک رویداد تاریخی به انتها رسیده است. بیایید در مورد چگونگی عملکرد استفاده از اهرم ترس که اکنون بخشی پذیرفته شده از زرادخانه سیاست دموکراتیک است در حال و آینده صحبت کنیم.

به نظر می رسد یک مدل بسیار مشابه از اضطراب و باج خواهی اخلاقی در مورد تغییر آب و هوا اعمال می شود. در اینجا بحث بر سر آن است که سیاست ها برای رسیدگی به این موضوع چگونه تنظیم شده اند.

واژگان به کار برده شده بسیار مهم هستند و به نظر می رسد شباهت نگران کننده ای بین زبان کارزار آب و هوایی و زبانی که در مورد کووید مورد استفاده قرار می گرفت وجود دارد. ویروس کووید از سوی سیاستمداران و مقام های پزشکی به عنوان یک دشمن حساس برای نابود کردن زندگی انسان ها به تصویر کشیده می شد و به مثابه دشمن زمان جنگ بود با این تفاوت که گفته می شد کووید بدتر بود، زیرا نامرئی هم بود.

البته این استدلال کاملا درست نبود: ویروس کووید ارگانیسمی بود که به وضوح زیر میکروسکوپ قابل مشاهده بود همان طور که بار ها در تصاویر ترسناکی که به طور گسترده در رسانه ها بازتولید شده بود نشان داده شد.

اکنون سیاره زمین به گونه ای توصیف می شود که گویی زندگی بی گناه اش از طریق درنده خویی بی فکر انسان ها تهدید می شود. بنابراین، ما و تمایلات مان بار دیگر در معرض خطر بالقوه قرار داریم.

هیچ یک از این مهملات ربطی به علم ندارند. این زبان فیلم های ترسناک یا داستان هایی است که برای ترساندن بچه ها طراحی شده اند. این دسیسه هادر واقع علیه علمی است که طبیعتا باید با اختلاف نظر و بحث آزاد به پیشرفت برسد. ما اکنون خود را در قرون وسطی یافته ایم زمانی که دانشمندان از مخالفت با حقیقت خدشه ناپذیر اقتدار منع می شدند.

چه کسی فکر می کرد که قرن ها پس از عصر روشنگری به دوره گالیله در برابر واتیکان بازگردیم؟ هفته گذشته با آزمایش پیروزیت آمیز همجوشی هسته ای یک بار دیگر بر اهمیت بی بدیل عقل و خلاقیت تاکید شد که ممکن است به معنای واقعی کلمه آینده همه ساکنان زمین را نجات دهد (اگر واقعا در معرض خطر باشد). آن چه هوش و نوآوری بیش از هر چیز بر آن تکیه دارد انتقاد و بحث است.

الزاماتی که باید به جوانان آموزش داده شود از زمان افلاطون تغییر نکرده است: بحث و جدل، پرسش مخالف ایده مطرح شده را بیان کردن و بررسی دقیق ایده های دریافت شده. زمانی که متقاعد نشدید شک کنید. حقیقت را از طریق گفتگوی بی انتها جستجو کنید. مطمئنا برخی از اشتباهات به نام آزادی رخ خواهند داد، اما تنها در صورتی می توان آن را اصلاح کرد که به معنای واقعی کلمه به نام ایجاد ایمنی، عقل خود را از دست ندهیم.

دیلن توماس شاعر و نویسنده بریتانیایی در مورد مرگ جسمانی می نویسد: به آرامی وارد آن شب خوب نشوید، به پا خیزید، در برابر خاموشیِ روشنایی به پا خیزید.