آینده مذاکرات واشنگتن-تهران با تمرکز بر اهمیت افکار عمومی - رپید دانلود

نگارنده بر این باور است که نظام ایران علیرغم برخوردهای به زعم وی محدودنماینده، به دنبال اجماع نظر است و به همین دلیل وابسته به نتیجه مباحثات داخلی و عمومی است.

در ادامه، نگارنده علیرغم تردید درباره نقش دموکراسی در ایران به این حقیقت اذعان می نماید که نمی توان بعضی عناصر دموکراسی در این کشور را نادیده گرفت که از آن میان می توان به برگزاری انتخابات در قوای مجریه و مقننه اشاره نمود که این علاوه بر ارتقای وجهه مردمی نظام، موجب مشروعیت بخشی به آن در داخل و خارج از ایران نیز می گردد.

به این ترتیب، نویسنده گزارش اینگونه نتیجه گیری می نماید که افکار عمومی در ایران از صندلی مهمی برخوردار است و به همین دلیل جناح های مختلف به دنبال جلب حمایت مردمی و طرح مباحثی هرچند محدود در این حوزه هستند.

با توجه به این ارزیابی، نویسنده نکته ای را گوشزد می نماید مبنی بر اینکه اینگونه مباحث داخلی ایران معمولاً از سوی سیاستگذاران آمریکایی نادیده انگاشته می گردد حال آنکه این مباحث به شناخت حوزه هایی که می توان به آنها در پیشبرد مذاکره با ایران امید بست؛ یاری می نماید. از سوی دیگر، اشراف به این موضوعات تضمینی خواهد بود مبنی بر اینکه هرگونه توافق قابل حصول با ایران در داخل نظام با مقبولیت روبرو شده و در طول زمان دوام می آورد.

نویسنده این گونه ارزیابی می نماید که آن بخش از عناصر امنیت ملی ایران که از سوی نظام به بحث گذاشته می شوند؛ زوایایی از توافق احتمالی را تامین می نمایند و می توانند به تنظیم توافقی منجر شوند که از حمایت فراگیر در تهران برخوردار شده و ماندگاری خود را با تغییر دولت حفظ خواهد نمود.

نهایت آنکه آریانه طباطبائی در انتهای مقاله خود اینگونه نتیجه گیری می نماید که آمریکا 2 راه پیش رو دارد: نخست آنکه می تواند راه حل دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا را آزمایش کند و به دنبال توافقی همه جانبه با ایران باشد که همه جنبه های رفتاری نظام ازجمله برنامه موشکی و رویکردهای منطقه ای را در بر می گیرد. اما این روش با کاستی هایی همراه است و سخت به نتیجه می رسد چراکه نظام به چنین مذاکراتی به چشم کاپیتولاسیون (واگذاری امتیازهای ویژه) نگاه می نماید.

راه دوم آن است که آمریکا رویکردی مشابه مذاکرات هسته ای 2012-2015 را در پیش بگیرد و با تفکیک موارد اختلاف، مذاکرات جامعی را برای هر یک از آنها تدارک ببیند که این امر می تواند همزمان یا مرحله به مرحله پیش برود. با تفکیک موارد مورد اختلاف، آمریکا و ایران می توانند چارچوبی را برای دست یافتن به آنچه مورد پذیرش حاکمیت فعلی است، فراهم نمایند.

به این ترتیب، هردو طرف می دانند که هدف مذاکره عادی سازی روابط نیست و در عوض می توانند بر ایجاد کانال های ویژه ارتباطی و محدود کردن جنبه های کلیدی برنامه های نظامی و فعالیت های منطقه ای ایران تمرکز نمایند.