کشف دورترین اختروش از زمین - رپید دانلود

ستاره شناسان افزون بر جرم بسیار بزرگ این اختروش، یک جریان خروجی سریع از این اختروش را نیز یافته اند

دانشمندان، دوردست ترین-و از این رو قدیمی ترین- اختروشی را که تا به امروز کشف شده، پیدا کرده اند. کشف این جرم کیهانی می تواند به درک بهتر مراحل آغازین سیاهچاله ها و نحوه شکل گیری آن ها کمک کند.

اختروش ها پرانرژی ترین و بزرگ ترین اجرام کیهان هستند و از جمله درخشان ترین این اجرام به شمار می فرایند. گمان می رود که اختروش ها زمانی شکل می گیرند که سیاهچاله های کلان جرم، موادی که پیرامون آن ها را احاطه کرده است، مثل گاز و ستارگان، می بلعند و یک دیسک چرخان بزرگ از مواد باقیمانده به جا می گذارند.

این اختروش درخشان جدید در فاصله بیش از 13 میلیارد سال نوری از زمین پیدا شده است. این به معنای آن است که نور آن از زمان حدود 670 میلیون سال پس از مِهبانگ (بیگ بنگ) به ما می رسد؛ به عبارت دیگر از زمانی که کیهان هنوز تنها پنج درصد از عمر کنونی را داشته است.

البته جوان بودن این اختروش نباید به معنای کوچک بودن آن برداشت شود. این اختروش میزبان یک سیاهچاله کلان جرم، با جرم 1/6 میلیارد برابر جرم خورشید است. این موضوع چالشی برای دانشمندانی است که هنوز به صورت دقیق و کامل نمی دانند چنین اجرام بزرگی چگونه توانسته اند در چنین زمان کوتاهی شکل بگیرند.

فیج وانگ، محقق هابل ناسا در دانشگاه آریزونا و نویسنده اصلی مقاله پژوهشی در اظهارات خود می گوید: سیاهچاله هایی که با ستارگان اولیه بسیار پرجرم ساخته می شوند نمی توانند تنها طی چند صد میلیون سال در چنین ابعادی بزرگ شوند.

یک سناریو مبنی بر شکل گیری سیاهچاله ها نشان می دهد که آن ها زمانی تشکیل می شوند که یک ستاره به شکل اَبَر نو اختر (Supernova) منفجر و سپس دچار فروپاشی می شود. چنین اجرامی می توانند به مرور زمان، با اجرام دیگر با چنین شرایط مشابهی ادغام و به سیاهچاله های کلان جرم وبزرگ تبدیل شوند.

اما به نظر می رسد که برای اینکه چنین چیزی با این سرعت اتفاق بیفتد، در اطراف آن ها جرم کافی وجود نداشته باشد. توضیحات پیشین بیان می کردند که ستارگان بزرگ و پرجرم اولیه اغلب از هیدروژن تشکیل شده اند و فاقد سایر عناصری هستند که در ستارگان جدیدتر وجود دارد.

چنین چیزی به آن ها اجازه می دهد به سرعت تشکیل شوند و سوخت سیاهچاله ها را تامین کنند. مدل و توضیح دیگر بر اساس خوشه ستاره ای های متراکم شکل گرفته است که در همان ابتدا در یک سیاهچاله فرو می ریزند.

اما این سیاهچاله که اخیرا در آن اختروش جِی 0313-1806کشف شد، بسیار بزرگتر از آن است که با هر دو نظریه بالا قابل توضیح باشد.

شاهوی فان، استاد و مدیر دپارتمان نجوم دانشگاه آریزونا می گوید: این به شما می گوید که مهم نیست شما چه کار می کنید، منبع این سیاهچاله قاعدتا باید با سازوکار دیگری شکل گرفته باشد. در این نمونه، موضوع بر سر حالتی است که در آن مقادیر بزرگی از گاز های هیدروژن سرد اولیه، مستقیما در منبع و خاستگاه یک سیاهچاله فرو می ریزد.

ستاره شناسان افزون بر جرم بسیار بزرگ این اختروش، یک جریان خروجی سریع از این اختروش را نیز یافته اند که باد هایی با 20 درصد سرعت نور از آن خارج می شود. انرژی حاصل از چنین جریان خروج با سرعت بالایی، به قدر کافی بزرگ است که بر روی تشکیل آن در سراسر کهکشان میزبان اختروش تاثیر بگذارد.

مقاله ای که به تشریح این یافته می پردازد در آستروفیزیکال ژورنال 7 منتشر می شود و می توان نسخه آنلاین آن را پیش از چاپ را مطالعه کرد.

منبع: ایندیپندنت

منبع: فرادید